ماه آخر هر سال، شورای عالی کار
که مرکب است از نمایندگان دولت به عنوان کارفرمای بزرگ، نمایندگان
کارفرمایان بخش خصوصی و نماینده تشکلهای دولتی در محیط کار، برای توده کارگر
حداقل دستمزد تعیین میکنند. امسال نیز به روال سالهای قبل دستمزد چند برابر زیر
خط فقر را به کارگران تحمیل کردند.
کارگر نیروی کارش را در بازار به سرمایهدار به فروش
میرساند تا در مقابل برای امرار معاش خود و خانوادهاش مزد دریافت کند. او با
دستمزدی که از این طریق به دست میآورد، هزینهی خوراک، پوشاک، مسکن، تحصیل
فرزندان و... را میپردازد تا بتواند برای ادامهی حیات و فروش دوباره نیروی کار
به صاحب سرمایه، تجدید قوا کند. به دلیل وجود نابرابری و تضاد طبقاتی در مناسبات
اجتماعی کنونی، تعیین دستمزد نیز واقعی نیست و کارگران فقط بخشی از حاصل
دسترنج خود را دریافت میکنند و بخش دیگر از آن را سرمایهداران تصاحب میکنند.
اما آنچه که امروز به یک معضل اساسی برای طبقه کارگر در ایران تبدیل شده و کارگران
زیادی با این مشکل مواجهاند، پرداخت نشدن همان دستمزدها و مزایای ناچیز و زیر خط
فقر است.
در سالهای اخیر عدم پرداخت حقوق کارگران توسط
سرمایهداران، روز به روز گسترش یافته و به امری رایج و متداول تبدیل شده است.
این روند باعث شده که بخشهای مختلفی از طبقه کارگر، همواره با این معضل دست به
گریبان باشند و از راههای مختلف برای گرفتن مطالبات خود، دست به مبارزه بزنند.
کارگرانی که با مشکل حقوقهای معوقه مواجهاند از راه های مختلف ، از جمله تجمع ،
تحصن ، راهپیمایی و اعتصاب و اشکال دیگر اعتراض و مبارزه ، به شرایط اسفباری که
صاحبان سرمایه برای آنان رقم زدهاند، اعتراض میکنند.
سرمایهداران همواره در برابر اعتراضهای کارگری برای
گرفتن مطالبات معوقه، به بهانههایی از جمله رکود و ورشکستگی، کمبود منابع و امثال
آن، از پاسخگویی به کارگران طفره می روند و آنها را به راهروهای وزارتخانهها و
دیگر نهادهای دولتی ارجاع میدهند. امسال نیز با برجسته کردن این موضوع که گویا
افزایش دستمزد کارگران باعث ازدیاد تورم خواهد شد، بار دیگر فقر و فلاکت بیشتری را
میخواهد بر جامعه تحمیل کنند. تشکلهای دولتی در محیط کار که ظاهرا به نفع طبقه
کارگر چانه میزنند. روندی که در موارد متعدد ، بی حاصل بودن خود را به اثبات
رسانده و نتیجهای جز کشمکش ها و چانه زنی های بیهوده با بورکراسی پیچیدهی اداری
، فایده دیگری برای کارگران در بر نداشته است.
اما واقعیت این است که هیچ دلیل و بهانهای برای
کارگران پذیرفتنی نیست و آنها با مشاهدات روزانه خود متوجه این مسئله شدهاند که
از حاصل زحمت آنهاست که سرمایهداران فربه و فربهتر می شوند و بسیاری از معادلات
اقتصادی سرمایه و سود و زیان ناشی از آن، هیچ ربطی به آن ها ندارد. کارگرانی که
ماههای متوالی حقوق خود را دریافت نمیکنند ، حق دارند از سرمایهداران بپرسند که
آیا آن ها میتوانند حتی یک روز چنین شرایطی را تحمل کنند؟
واقعیت این است که با وجود بحران اقتصادی موجود، طیف
وسیعی از کارگران اخراج شده و به ارتش بیکاران ملحق شدهاند، تعداد کودکان کار به
شدت افزایش یافته، رواج فقر و تن فروشی کماکان بیداد میکند و طیف وسیعی از
کارگران و فعالین کارگری را به بهانههای واهی دستگیر و زندان کردهاند.
ما ضمن تبریک سال نو، اعلام میکنیم که کارگران برای
رسیدن به مطالبات و پرداخت حقوق خود، به اتحاد و همبستگی بیشتری نیاز دارند.
کارگران مراکز تولیدی باید تلاش کنند تا با ایجاد تشکلهای مستقل کارگری و حمایت
از هم دیگر، تمامی حقوقهای معوقه خود را طلب کنند و نسبت به دستمزد ناچیز
تعیین شده از طرف شورای عالی کار اعتراض کنند.
کمیته دفاع از کارگران دستگیر شده مهاباد
شماره تماس با سخنگوی کمیته دفاع از فعالین
کارگری مهاباد، کوروش بخشنده
09379960747
٣ فروردین ١٣٩٣
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر